L'emoció del viatge, en travessar mars i oceans, o l'emoció del so llunyà d'una veu, sovint sembla venir d'un altre temps, d'un o de molts altres llocs. De vegades --només de vegades--, és un signe del món real que la desperta. Arriba amb tanta força que, enlluernats, li donem l'aparença d'un record.
El cant, l'admiració pel miracle, la "folle ivresse" de Nadir:
"Je crois entendre encore" com una visió, com un somieig o com una passió d'Embirikos: un home, una dona "γυμνή και κοιμωμένη", adormida i nua, a la platja, recordant futurs, imaginant passats...
με μάτια πράσινα παράξενα στιλπνά
που επιθυμούν να ιδούν μἐσ᾽στην καρδιά του θέρους
μια νύκτα γιομάτη θαύματα
γιομάτη βεγγαλικά του παραδείσου
(Α. Εμπειρίκος, Ενδοχώρα)
με μάτια πράσινα παράξενα στιλπνά
που επιθυμούν να ιδούν μἐσ᾽στην καρδιά του θέρους
μια νύκτα γιομάτη θαύματα
γιομάτη βεγγαλικά του παραδείσου
(Α. Εμπειρίκος, Ενδοχώρα)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada