“Έαρ σαν πάντα”, “Primavera per sempre”, de Terra interior:
Cobrint les onades del poble allancejat amb el seu vestit vermell
Petita
primer i gran tot de seguida
S’enfila
al cimal de la torre
Pren els
núvols i els esclafa contra el pit
Potser mai
no hi ha hagut un deler més gran que el seu
Potser mai
no s’han vessat murmuris més candents per la superfície d’un
sol rostre
Potser mai
no s’ha exposat a la comprensió d’una persona una exposició més
extensa
Una
exposició més variada més concisa que la història que diuen els
núvols d’aquesta confessió
Aquí i allà
els tallen guillotines
Càlides
gotes cauen sobre el terra
L’alteró
que s’ha format al punt principal de la caiguda
S’infla i
s’eleva encara
Cap arancel
no és més feixuc que una d’aquestes gotes
Cap diamant
no és més pesant
Cap
pretendent més ple de passió
Fulgents les
faldes del turó i brillen al sol
Al cim hi ha
un cubell que espera
És ple fins
dalt
I de les
seves aigües emergeix una petitíssima xiqueta molt bonica
esperança nostra de demà.
Καλύπτουσα τα κύματα του δορυάλωτου χωριού με το κόκκινο της φόρεμα
Καλύπτουσα τα κύματα του δορυάλωτου χωριού με το κόκκινο της φόρεμα
Πρώτα
μικρή κ' έπειτα μεγάλη
Ανεβαίνει
στην κορυφή του πύργου
Και
πιάνει τα σύννεφα και τα συνθλίβει επί
του στήθους της
Ίσως
ποτέ να μην υπήρξε μεγαλείτερος καϋμός
απ' τον δικό της
Ίσως
ποτέ να μην έπεσαν ψίθυροι πιο
πεπυρακτωμένοι στην επιφάνεια ενός
προσώπου
Ίσως
ποτέ δεν εξετέθη στην κατανόησι ανθρώπου
έκθεσις πιο εκτεταμένη
Έκθεσις
πιο ποικίλη πιο περιεκτική από την
ιστορία που λεν τα νέφη αυτής της
εξομολογήσεως
Εδώ
κ' εκεί τα κόβουν λαιμητόμοι
Θερμές
σταγόνες μέφτουνε στην γη
Ο
γήλοφος που σχηματίσθηκε στο κυριώτερο
σημείο της πτώσεως
Φουσκώνει
και ανεβαίνει ακόμη
Κανείς
δασμός δεν είναι βαρύτερος από μια
τέτοια σταγόνα
Κανένα
διαμάντι πιο βαρύ
Κανείς
μνηστήρ πιο πλήρης πάθους
Στιλπνά
τα κράσπεδα του λόφου και γυαλίζουνε
στον ήλιο
Στην
κορυφή του περιμένει μια λεκάνη
Είναι
γιομάτι ως επάνω
Κι'
απ' τα νερά της αναδύεται μια πολύ μικρή
παιδίσκη ωραιοτάτη
Ελπίδα
μας αυριανή.
